Er moet een keuze gemaakt worden voor een master. De UT heeft er een, een vrij zakelijke, maar in Amsterdam en Maastricht worden masters gegeven die meer gericht zijn op ontwikkelingswerk en gezondheidszorg. We besluiten min of meer dat ze de UT-Master gaat doen en er dan nog een in Maastricht of Amsterdam achteraan doet. Een jaartje extra studeren kan geen kwaad en twee masters in dezelfde studie, maar met een totaal andere focus, lijkt een prima basis om de arbeidsmarkt op te gaan.
Dan komt het huidige kabinet tot de conclusie dat een tweede studie toch wel een buitengewoon nutteloze, linkse hobby is. En dat elke student met een tikje talent die mooi zelf moet gaan betalen. Voor een Alfa-studie zal dat toch gauw zo’n € 10.000 per jaar gaan kosten. Dat verandert de zaak, want ik ben (met graagte) bereid om in de studie van mijn kinderen te investeren, maar dit zijn geen leuke bedragen meer. Ook niet om ‘dan maar’ te lenen. Dus moet er een master worden gekozen die ze echt heel graag wil. Dat wordt Global Health in Maastricht.
AIISEC vraagt veel tijd, dus het duurt lang voor de bacheloropdracht is geschreven en goedgekeurd, maar op 8 augustus houdt ze dan toch haar colloquium en rond dat af met een keurige 7.
Rest nog een klein probleem: een tentamen (MAC) is nog niet gehaald; ze heeft nog een kans eind augustus. Maar Maastricht wil wel een bachelorsdiploma zien voor ze haar toelaten. Op 2 september heeft ze een verplichte introductie.
Om een lang verhaal kort te maken: ze vindt een kamer, we plannen de verhuizing (dan is de uitslag van het tentamen nog niet binnen), ze verhuist (nieuw vloerbedekking, want de oude is echt te vies om een kast op te zetten, nieuwe gordijnen, want de kamer grenst aan de tuin en een grote huurverhuisauto ingezet, want veel spullen in Enschede), en hoort op de laatste dag van augustus dat ze een voldoende heeft voor het tentamen. Even rust.
De master wordt gegeven in samenwerking met een universiteit in Thailand, een in India en een in Canada. Veel colleges via Skype en in mei een verplicht symposium in India. Plus de mogelijkheid om een masteropdracht in het buitenland te doen. Dat lijkt haar wel wat voor Bulungi, onze stichting in Oeganda. Maar daarvoor heeft ze nog even tijd. Denken we…
Want na een maand of twee blijkt dat je je het tweede deel van de studie (de tweede vier maanden) ook bij een van de andere universiteiten kan volgen. En tja… dat laat een Sluisemandochter zich maar één keer zeggen! Canada is niet spannend genoeg, India ‘moet’ ze toch al heen in mei, dus de keuze valt op Thailand. Kamer opgezegd (huisbaas niet blij), vluchten geboekt, visum geregeld, GGD bezocht. Dat klinkt simpel, maar moet wel allemaal tussen de studie door en dan is Maastricht nog best ver overal vandaan. Want ze moet ook nog even langs de MLD-(Maag Lever Darm)specialist om haar bloed en botdichtheid te laten checken en dat moet in Deventer (Maastricht leek niet zo handig voor zo’n korte tijd) en dan moet je toch een paar keer op en neer. Kost zeeën van tijd. Verhuizen kan dus pas na de kerst en ze vliegt 30 december…
Woensdag de 28e haalt René haar op. Met een aanhanger dit keer, want de jongen die haar kamer overneemt wil ook graag haar meubels hebben. Dat komt goed uit, want de meubels zijn inmiddels zo vaak verhuisd dat ze nog wel een keer uit elkaar, maar waarschijnlijk niet meer ín elkaar kunnen. Die mag hij zo hebben. Voor bed, gordijnen en vloerbedekking komen ze een aardige prijs overeen. Ben ik blij mee, want ook de spullen van Renate moeten weer bij ons in de opslag en de zolder is niet heel klein, maar inmiddels wel weer heel vol.
De laatste weken zijn weken van studiestress, opruimstress, regelstress, inpakstress en afscheidstress. Dat laatste vooral voor Merette, die is niet blij met haar uithuizige zussen. Ze krijgen allebei (Renate ook vast) wel heel leuke afscheidscadeautjes: zelf gemaakt en met een hoog knuffelgehalte.
Opdat ze haar vooral niet vergeten (of dat zou kunnen….) En de belofte dat we de zussen in de zomer in Oeganda gaan bezoeken maakt ook veel goed.
Vrijdag 30 december staan we op Schiphol. Spullen uit Maastricht staan op zolder, bagage moet nog even omgepakt (te veel handbagage, maar gelukkig nog kiloruimte in de rest) en inmiddels weten we (zaterdagmiddag een uur of drie) dat ze onderweg is naar een hostel in Bangkok. Bij haar is het al bijna 2012.
Nog 12 dagen voor we naar Düsseldorf kunnen rijden met Renate….
PS: Natuurlijk maken we nog een mooi meeneemboek voor haar, maar het is nog niet zo simpel om veel mensen op te sporen. Gelukkig lukt het aardig. Het resultaat is zelfs digitaal te bewonderen!
PS2: Er komt een blog (is ons beloofd). Staat in de steigers, maar moet nog vorm krijgen. Nadere info volgt.
