Het heeft Hare Majesteit behaagd…. (1)

Het is ergens rond 2006 als Hans Fibbe, dominee op De Lathmer (Zozijn) me tijdens een van de vieringen waar René Speelt toefluistert: ‘25 jaar hier als organist/pianist, ik denk dat ik maar eens een lintje voor hem ga aanvragen.’

Daar wil ik graag aan meewerken, want ik denk dat hij daar heel blij van wordt. Hans en ik gaan samen naar de gemeente Deventer om te horen wat er allemaal komt kijken bij zo’n aanvraag. Daar wordt ons duidelijk dat Hans de aangewezen persoon is om als hoofdaanvrager te dienen en dat er van een aantal andere mensen ook een bijdrage wordt verwacht als het gaat om ander vrijwilligerswerk van René.
Op een of andere manier blijft het daarbij; het echte werk komt niet van de grond.

Tot vorig jaar. Net voor de zomer laat Hans weten dat het er nu toch echt van gaat komen en of ik nog een paar namen en adressen heb van mensen die hij kan benaderen. Die heb ik wel; er is alleen maar meer vrijwilligerswerk bijgekomen! Vaste fotograaf en webmaster bij de Deventer Sportploeg, onze eigen Stichting Bulungi waarvoor hij de website beheert en hand- en spandiensten verleent, en inmiddels meer dan 30 jaar spelen op De Lathmer. In het begin op de zaterdagen én zondagen en ook nog een repetitie met het koor, de laatste jaren (minder bewoners op De Lathmer) nog elke zondag. Veel mensen denken dat hij het doet, omdat we ouders zijn van onze prachtige dame met het Syndroom van Down, maar voor de goede rekenaars onder ons: Merette moet nog 27 worden, en hij speelt echt al veel langer op de Lathmer!

Op 10 juli 2012 krijg ik een mailtje: het dossier is klaar en wordt naar de gemeente gestuurd. Op tijd voor de uitreiking tijdens de Lintjesregen in 2013. Dat duurt nog even, dus voorlopig kan het wel uit mijn systeem.

Dan wordt het maart 2013. De aanvraag is door de gemeente goedgekeurd, maar ligt in Den Haag, want om voor een Koninklijke Onderscheiding in aanmerking te komen moet je van onbesproken gedrag zijn. Ik maak me daar niet zo druk om, maar wil toch wel heel graag zeker weten waar ik aan toe ben!

Inmiddels is duidelijk dat koningin Beatrix aftreedt en er op 30 april wel een heel bijzondere dag zit aan te komen. Omdat René ook 60 wordt, wil ik wel graag langzamerhand wat gaan plannen, maar dat kan dus niet. Bovendien word je – als je een lintje krijgt – toch eigenlijk wel geacht om netjes in pak te komen. En een echt goed pak ontbreekt op dit moment. Onder het mom van: ‘er zijn nu aanbiedingen, dus ga nu maar eens mee kleren kopen en oh ja, een nieuwe ‘nette’ combi is ook geen overbodige luxe’ krijg ik hem net voor Pasen mee de winkel in. Gelukkig slagen we ook meteen en kan hij er weer even tegen. Over een pak hoef ik me dus geen zorgen meer te maken als het allemaal doorgaat.

In diezelfde periode heb ik een heerlijke meevaller. René heeft op woensdag zijn Bapodag (leeftijdgerelateerd verlof). Op een dag komt hij thuis en zegt: ‘Ik moet woensdag de 24^e helpen bij de praktijkexamens, en ben nu vrijdag de 26^e vrij.’ Bof ik even! Ik moet nog een smoes verzinnen om hem mee te krijgen en het is buitengewoon handig dat ik daarbij niets hoef te bedenken voor een onverwachte vrije dag. Vrij kan bijna niet in het onderwijs, dus dat was heel lastig uit te leggen geweest!

Dan eindelijk: drie weken van te voren een mailtje van Hans. ‘Witte rook. Meer info volgt!’

Die info laat nog een paar dagen op zich wachten, dus definitieve stappen kan ik nog niet nemen met het maken van een uitnodiging. Ik wil iets met een foto van René, het getal 60 en een kroontje of zo, maar ja,  de photoshop-expert van de familie kan ik niet inschakelen. Gelukkig is er hulp in de persoon van Hans van de Pol, van mijn vaste Cambio-vormgever Artpollo. Hans bewerkt een foto van René.

 

 

Als ik definitief weet hoe laat de ‘plechtigheid’ plaatsvindt kan ik verder. Ik regel een lunch, een borrel en een etentje. Heb inmiddels al overal mailadressen van (oud)collega’s opgesnord en adressen van vrienden en familie gecheckt en indien nodig aangepast.

De uitnodigingen verstuur ik met de nodige hindernissen; de mail van Cambio ligt er telkens uit en ik durf ze toch niet echt via mijn ‘gewone’ mail te versturen.

Op de vraag wat we met zijn verjaardag doen zeg ik dat dinsdag niet zo’n handige dag is om het te vieren, dat verschuiven we maar naar het weekend. Natuurlijk vindt hij dat prima. ‘We doen geen gekke dingen toch, voor mijn verjaardag?’ Nee hoor, tuurlijk niet schat, dat gaan we niet doen…