Kajjansi Children Centre

De eerste dag in Oeganda. We hebben prima geslapen en amuseren ons  ’s morgens vroeg met de mannen die alle bedden uit de slaapkamers halen en de nieuwe bedden uitstallen op het gras in de tuin.

Paul komt ons ophalen met zijn matatu – een klein busje - het meest gebruikte ‘openbaar vervoer’ in Oeganda.
We rijden van Entebbe naar Kampala en kijken onze ogen uit naar de verzameling hutjes, de enorme hoeveelheid mensen en de alom heersende chaos.
Vlak bij Kampala wijken we af van de route. Want behalve het Behod Centre in Jinja, blijkt er ook nog een schooltje te zijn dat Paul onder zijn hoede heeft en daar moeten we beslist een kijkje nemen.

We rijden Kampala uit en dwars door theeplantages en langs stenenbakkerijtjes. Paul vertelt onderweg dat hij ooit met het schooltje begonnen is omdat er een groep heel arme kinderen was die overdag in de theeplantages of de stenenbakkerijen moesten werken en niet naar school gingen omdat hun ouders het schoolgeld niet kunnen betalen.
Hij richtte het schooltje op met hulp van een Amerikaanse dame die er elke maand een flink bedrag voor neertelde. Helaas is ze ziek en kan niet meer bijdragen aan het project. Het draait nog, maar de vraag is hoe lang.

Cosmas  (hij beheert het schooltje, als ik het goed begrepen heb) vertelt dat de kinderen weer aan het werk moeten als de school niet kan blijven bestaan. Er zijn ene paar kinderen met HIV, die ergens anders helemaal geen kans krijgen.
Hij zou heel graag vrijwilligers willen hebben die een aantal maanden op het schooltje les willen geven, zodat de kinderen er beter onderwijs krijgen dan ze nu met de beperkte middelen kunnen bieden. En hij wil graag een stukje land kopen. Het gebouwtje waar ze nu gebruik van maken wordt gehuurd en op eigen land kunnen ze zelf een gebouwtje neerzetten. Dat is uiteindelijk goedkoper.

Het is onze eerste echte confrontatie met de armoede van Afrika. We zien een schoolgebouwtje dat de naam gebouw nauwelijks verdient. Er is een schoolbord en er liggen wat oude tijdschriften.
Margareth, de docente, staat met de kindjes buiten te zingen. Meer dan een half uur lang zingen ze het ene lied na het andere. Het is roerend, maar na een kwartier voelen we ons er ook wat ongemakkelijk bij… Ze zijn zó blij met ons bezoek en eigenlijk hebben we niks te bieden. Dus zingen en klappen we maar mee en maken foto’s van de kinderen.

We hebben ergens pennen in de bagage, maar geen idee waar precies. We beloven ervoor te zorgen dat die nog een keer bij het schooltje komen.
Gelukkig gaan er een paar weken later nog vrienden van Renate naar Oeganda. Zij worden ook meteen langs het schooltje gesleept, maar zijn voorbereid en hebben een stapel schriften en pennen mee. En een stapel afdrukken van de foto’s. Ze zijn er heel blij mee, maar ik vraag me af hoe lang deze kinderen nog naar school kunnen….

Meer foto's