Zwemwedstrijden in Raalte

Een zaterdag in oktober. Half zeven ’s ochtends. Ik maak Merette wakker, want ze doet – samen met negen andere zwemmers van de Deventer Sportploeg - mee aan Regionale Special Olympics in Raalte. Er doen zo’n 100 zwemmers mee uit de vier noordelijke provincies van Nederland.
Dat wakker worden valt wel even tegen na een week hard werken, maar ze heeft ook wel heel veel zin de wedstrijden. Haar Sportploegtas staat klaar en om acht uur melden we ons bij de bus van de Deventer Sportploeg. Want niet alleen de zwemmers gaan naar Raalte, een groot deel van de sporters gaat mee om clinics en demonstraties te geven.
De stemming in de bus is nog een beetje lauw, het is nog wel vroeg. Maar als we bij Tijenraan in Raalte aankomen worden de dames en heren wel wakker. De zwemmers mogen zich opstellen voor het defilé van de atleten en daar overvalt me meteen het heerlijke Special Olympics gevoel. Het is niet goed uit te leggen, maar op een of andere manier is de sfeer direct positief.
En waar begint het defilé nu met een polonaise achter Kees Konijn?

De opening is zo officieel mogelijk, een afvaardiging van Torch Run brengt het Olympisch vuur naar binnen en ontsteekt een nepvuurtje. De Olympische eed wordt afgelegd (met de hand op het hart) en de zwemmers gaan naar het zwembad.

Het programma wordt bestudeerd, maar de lettertjes zijn nogal aan de kleine kant. Bij de gemeente heeft iemand bedacht dat het papier bespaart om alles zó af te drukken dat er twee pagina’s op een velletje papier kunnen. Milieubewust, maar zo goed als onleesbaar en er klopt niets meer  van de volgorde… Mario Gallas, een van onze judoka’s is lid van de net opgerichte Atletencommissie. Hij loopt, gekleed in het knaloranje, alle ploegen langs. ‘Dat is niet leesbaar’, constateert hij ernstig. ‘Daar gaan we wat aan doen hoor, jullie krijgen straks nieuwe. Ja, dat is nu ons werk, als er iets niet goed gaat, moeten jullie dat meteen bij ons melden!’. Voor alle zekerheid geeft hij ons zijn visitekaartje want ‘dan kun je me ook mailen.’
Ze moeten allemaal zes keer zwemmen, ’s morgens de divisions en ’s middags de finales.
Het is genieten. ‘Ons’ clubje heeft inmiddels al heel vaak samen meegedaan aan activiteiten en ze kennen elkaar goed. Zonder uitzondering staan ze elkaar aan te moedigen en zelfs als ze tegen elkaar moeten zwemmen, gunnen ze elkaar een betere plek. Daar kan menig sporter een voorbeeld aan nemen!

Als Patrick meedoet in een serie waarbij vier zwemmers in het water liggen meldt hij vol trots: ‘Ik ben vijfde geworden, goed hè?’
Na de divisions (die in totaal zo’n tweeënhalf uur in beslag hebben genomen) is het tijd voor de lunch. Het hele clubje gaat gezellig samen lunchen in het restaurant. Een mooi gezicht: tien witte Deventer Sportploegbadjassen en de coaches in de witte shirts.
Na de lunch is het feest in de zaal waar de 'tismawajewendBand de sterren van de hemel speelt en natuurlijk doet iedereen weer vrolijk mee met de polonaise.

Terug naar het zwembad. Er moeten vanmiddag evenveel wedstrijden gezwommen worden als vanmorgen en tussendoor worden de medailles uitgereikt. Een prijsuitreiking per serie en die prijsuitreiking duurt ongeveer net zo lang als een baantje zwemmen, als het niet langer is. Toch moet het ook in tweeënhalf uur klaar zijn. Wij weten inmiddels uit ervaring dat dat niet gaat lukken: de zwemmers zijn nooit op tijd voor de sluitingsceremonie bij de Special Olympics. Ik ben benieuwd hoe dat vandaag gaat, want behalve de zwemmers zijn er geen wedstrijdsporters….

De andere sporters en coaches verzorgen tijdens het zwemmen clinics en demonstraties in de zalen van de sporthal en genieten van leuke apparaten in de nieuwe Multimovez ruimte. Het is niet heel erg druk, maar ze hebben wel plezier.

Zes keer zwemmen op een dag blijkt inderdaad heel vermoeiend. Tiemen, de jongste deelnemer valt heerlijk in slaap bij Melinda op schoot, maar ook Merette kan haar ogen niet openhouden…

De medailles worden uitgereikt door Raalter paralympics zwemmer Michel Tielbeke, Maaike Heethaar (Miss Overijssel 2008) én onze eigen Mario Gallas als lid van de Atletencommissie.

En nee, qua tijd redden we het inderdaad niet echt. De bus, die voor kwart over vijf was besteld, wordt weggestuurd en komt om kwart voor uur terug. Maar ook dan zijn we nog niet klaar.
Voordeel is dat het andere programma inmiddels in afgelopen en dat er veel supporters voor de Deventer Sportploeg zijn om de damesestafetteploeg aan te moedigen!
De dames winnen zilver. Deze laatste medaille wordt uitgereikt tijdens de sluitingsceremonie die we niet helemaal uitzitten om de bus, die nu voor de derde keer komt, te halen.

Het is half acht als we thuis zijn. Maar ach… wat maakt het uit. Achter een grote pizza zit een zeer tevreden jongedame die heel gelukkig is met haar vijfde plek en twee zilveren medailles.
En daar doen we het voor!