Op zoek naar Wajangpoppen

Al jaren staat een echte Wajangpop hoog op mijn verlanglijstje. Mijn vader heeft met ooit beloofd dat hij die voor me mee zou brengen als hij naar Indonesië zou gaan (hij heeft nog heel lang volgehouden dat hij mijn moeder ‘zijn’ land zou laten zien, maar het uiteindelijk nooit gedaan). Ik had er stiekem op gehoopt toen mijn moeder en broer acht jaar geleden naar Indonesië gingen, maar blijkbaar was de wens daar niet doorgedrongen.
Maar nu kan ik er zelf achteraan!
Albert is inmiddels op de hoogte en na ons bezoek aan de Pangkuban Prahu zullen we een adresje bezoeken waar ze Wajangpoppen verkopen. Het is een muziekschool waar kinderen leren spelen op Angklungs, traditionele bamboe-instrumenten. We komen terecht in een soort arena waar kinderen in uitermate kleurige kleding dansen, zingen en spelen. Het is niet helemaal wat we willen zien: Do-re-mi uit de sound of Music gezongen door kleine kindjes en dan is het ook nog de bedoeling dat we mee zingen: liefst in onze eigen taal. Hoog Trosgehalte. Dat houden we na tien minuten dan ook wel voor gezien: op naar de winkel voor de Wajangpoppen.
Ze zijn er: absoluut. En ze zijn ook mooi. En betaalbaar. Maar… het zijn Wajang Golek poppen: drie dimensionale poppen die je neer kan zetten (en waar ook wel voorstellingen mee worden gespeeld). Die bedoel ik dus niet. Ik wil de Wajang Kulit, de schaduwpoppen. Tweedimensionale poppen van (buffel)leer die een schimmenspel opvoeren achter een scherm, begeleid door Gamelanmuziek.
Beetje teleurgesteld stap ik weer in de bus. Nu maar hopen dat Albert nog een ander adresje weet te vinden.
Dan brengt hij ons naar een Batikwinkeltje: de prachtigste sarongs, ikat (geweven) kleden, houtsnijwerk en dat allemaal voor heel zachte prijsjes. En een eigenaresse die nog heel goed Nederlands spreekt en daar heel trots op is! Natuurlijk koop ik zoveel dat René zich nu al afvraagt ‘hoe ik dat allemaal mee denk te nemen naar huis’. Nog geen Wajang Kulit, maar ik ben wel heel blij met mijn aankopen. En tot nog toe is alles wat ik onderweg heb gekocht altijd mee naar huis gekomen, dus dat lukt heus deze keer ook!

De volgende dag gaan we met de trein naar Yogyakarta. Opnieuw een prachtige reis door een wonderschoon landschap. De reis duurt bijna acht uur en tegen een uur of vier komen we in Yogyakarta aan. Daar staat de bus weer keurig op ons te wachten.
Ik denk dat we naar het hotel gaan, maar we stoppen in een klein straatje bij Hadi Sukirno. En daar…zijn mijn Wajang Kulitpoppen! Zó veel dat het nog heel lastig kiezen is. Remco neemt een onbeschilderde mee en ik kies er uiteindelijk twee. Ze worden strak ingepakt, maar het blijft een vrij groot pak. Dát wordt nog wel een gesleep om die heel mee te krijgen…

Meer foto's van de winkeltjes en de treinreis.