Femme fatale

Het is een jaar of acht geleden dat ik voor het eerst met Merette naar Frans Bauer ben geweest. Sinds die tijd heeft ze hem een paar keer zien optreden, maar een theatershow in onze eigen Deventer Schouwburg mag ze natuurlijk niet missen. Ik ga graag met haar mee. Niet omdat ik een enorme fan ben van zijn muziek, maar wel omdat ik nu al weet dat ik enorm zal genieten van Merette.

Dus koop ik twee kaartjes. Aan de buitenkant van de zaal, want ik weet inmiddels dat ze vast wel met een paar mooie rozen gaat proberen bij hem op het podium te komen. En dan is het maar handig als je niet langs heel veel mensen moet.

Met rozen, in een nieuwe roze broek én met lange oorbellen is de jongedame goed toegerust voor een avondje uit.
We (of liever Merette) zien heel veel bekenden. Waaronder een oud-begeleider van haar, die ook met een grote fan (mét een extra chromosoompje) van Frans Bauer naar de schouwburg is gekomen.

Als we in de zaal zitten, komt een lieve oud-collega van Renate (die jaren in de schouwburg heeft gewerkt) met een geweldig aanbod: of we onze kaartjes soms willen ruilen met haar, zij zit op de eerste rij! Een paar tellen later zit ik met een heel blij meisje naast me helemaal vooraan. Op het podium staat een grote fotocamera: van de lokale krant, jawel. Voor een leuk plaatje van de zaal. Daar ben ik mooi klaar mee…
Natuurlijk vallen we op daar op die eerste rij. En na een paar nummers wijst Frans dat Merette het podium op mag komen. Ze weet de weg en staat in no time bij hem te stralen.

Vervolgens geniet ze van de muziek. Het ziet er allemaal strak uit: alle muzikanten, zangeressen én Frans Bauer in het zwart-wit en een simpel aangekleed podium, waar een enorme kroonluchter met de bekende hartjes van Frans de kleurige blikvanger is.
Alle bekende nummers komen voorbij, iedereen zingt mee en natuurlijk is de polonaise onvermijdelijk.

Dan gaat Frans op de rand van het podium zitten. Hij gaat ‘Ik hou van jou’ van Herman van Veen zingen. En dat kan hij alleen, zo vertelt de zanger, als hij een mooie vrouw aan zijn zijde heeft. ‘Lieve schat, kom jij bij me zitten?’, vraagt hij Merette. Ze is er zó verlegen van, dat ze hem bijna niet durft aan te kijken. Maar als hij haar na afloop van het lied een zoen op haar hoofd wil geven, zoent ze hem – tot groot plezier van de zaal – vol op de mond. Tja, zo’n kans krijg je tenslotte niet elke dag.

 

 

 

Na afloop wil ze natuurlijk ook nog een foto met handtekening. Inmiddels zijn Roosmarijn en René ook in de schouwburg aangeland en dus wil ze ook nog wel even met haar zus én Frans op de foto.

Dan gaan we wat drinken. En blijkt dat er zich een klein drama heeft afgespeeld in de zaal. De jongedame die met Merettes oud-begeleider is meegekomen is in tranen uitgebarsten toen Merette bij Frans mocht zitten. Merette wás toch al op het podium geweest? En zíj was toch verliefd op Frans?

De dames staan bij elkaar, omdat wij nog wat staan te praten. Merette is zich van geen kwaad bewust, maar krijgt – omdat haar rivale wel echt heel erg boos naar haar kijkt – toch wel door dat er iets aan de hand is. Als ze weet wat precies haalt ze haar schouders op en zegt triomfantelijk: ‘Maar hij kiest mij!’ Discussie gesloten.

Ik heb nooit geweten dat er zo’n Femme fatale huist in mijn – doorgaans – toch heel lieve middelste dochter.

 

Meer foto's.