Mensen met een verstandelijke beperking zijn vaak dol op Nederlandstalige muziek. Dat is een stereotiep ja. En bij Merette klopt het, ik beken…
Wij hebben Merette er bepaald niet specifiek mee opgevoed.
Haar zussen kunnen een groot deel van de Nederlandstalige muziek best waarderen,
maar hebben toch overwegend een andere smaak. Het zijn enthousiaste
festivalgangers, ze doen niet liever dan naar Lowlands, Pinkpop of Rock
Werchter gaan. Een ritje naar Slowakije, naar een mij volstrekt onbekend
festival kan ook zo maar op het programma staan. En dan de concerten, van
Prince tot Coldplay, van Muse tot Racoon. In alle grote concertarena’s zijn ze
geweest en natuurlijk ook met grote regelmaat in ons onvolprezen
Burgerweeshuis.
Merette heeft daar heel veel van meegekregen. Zet Radio 2 of
3 aan en ze zingt (nou ja, op haar manier dan) bijna alle nummers mee. Herkent heel
veel bands en artiesten. Als ze naar The Voice (o.i.d.) kijkt, is de meeste
muziek haar vertrouwd.
Maar feit blijft... Nederlandstalig is haar favoriet. Mijn
eerste keer Frans Bauer (in de Deventer Schouwburg, waar zij als eerste op het
podium stond en dus de volgende morgen groot op de voorpagina van de krant, mét
Frans Bauer) was een overwinning (voor mij), maar wat heb ik een leuke avond
gehad! Om haar. Met haar. Ze stond helemaal te stuiteren toen we aan het eind
van de avond buiten kwam: met Frans op de foto, een handtekening en een
geweldig concert. Wat wil je nog meer?
Soms gaat ze met haar huisgenoten mee naar een optreden van
de een of ander. Of komt er bij Zozijn (de zorginstelling waar ze woont en
werkt) een artiest. Bij de opening van de Special Olympics komt ook altijd wel een
Nederlandse artiest. Het is een feestje om dan te zien hoe dicht bij (of op)
het podium ze dan weet te komen. Ook daar kan ik – omdat zij zo geniet – heel erg
van genieten, maar het leukste vind ik het toch als ze gewoon lekker met ons
meegaat.
Waarom vindt ze Nederlandstalig zo leuk? Omdat ze het kan
verstaan. Zo simpel is het. Ze kijkt heel graag naar Nederlandstalige
programma’s op tv. Naar GTST en The Voice, maar zeker ook naar mooie
Nederlandse films (favoriet op dit moment: Nova Zembla) en series. Ze kan niet
lezen (cognitief niveau van een 5-jarige) en begrijpt dus weinig tot niets van Engels
gesproken muziek en TV. Maar ze verheugt zich nu al op Bombardement, de film
waarin Jan Smit een hoofdrol speelt. Niet in de laatste plaats vanwege de
hoodrolspeler en zijn titelsong. Ze weet precies wanneer hij in de bioscoop
komt, en reken maar dat ze ons tegen die tijd helpt herinneren.
Het nummer Skyfall van Adele vindt ze ook mooi, maar ze
hoeft niet naar de film, want die kan ze toch niet verstaan….
Gelukkig gaan haar zussen ook graag met haar mee naar een
van de Nederlandstalige optredens. Afgelopen weekend zijn we met z’n drieën naar
Jan Smit geweest: met de trein naar Rotterdam, superleuke middag (waarbij ze
enorm veel plezier heeft met de mensen om haar heen, en zij met haar) en geëindigd in ons favoriete sushirestaurant
in Deventer.
Waarschijnlijk was ik zonder haar niet bij Jan Smit terecht
gekomen (maar wel degelijk bij BlØf,
Doe Maar, Marco Borsato, Acda & De Munnik enz. want ik houd heel erg van
bepaalde Nederlandstalige muziek) en zeker niet bij Frans Bauer, Jannes of Gerard Joling. Maar samen met haar,
heb ik al heel wat heerlijke avonden gehad. Want met Merette naar Frans Bauer of Jan Smit, dat
is een feestje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten