De jongens zijn behoorlijk vasthoudend en knopen steeds opnieuw een praatje aan. Ze zijn bepaald niet vervelend, maar blijven wel strak in de buurt.
Dan komen er een paar schoolkinderen op ons af. In uitermate keurig ingestudeerd Engels vragen ze of ze ons een paar vragen mogen stellen. Ze krijgen namelijk Engels op school en moeten nu van de teacher oefenen op toeristen om hun spreekvaardigheid te verbeteren.
Het mag. Wat we van de Prambanan vinden? Kennen we het verhaal (als je nee zegt, krijg je het in onverstaanbaar schattig Engels opgelepeld)? Zijn we op vakantie? Waar komen we vandaan? Holland? Ohhh, Belanda! Of we dan ook maar een Nederland liedje willen zingen…
Alle antwoorden worden keurig genoteerd. En natuurlijk moeten we met ze op de foto. Tot onze verbazing blijken al deze kids de meest mooie mobieltjes op zak te hebben…
Roosmarijn zijn we inmiddels kwijt. Ze blijkt op haar hurken te zitten tussen een groep schoolkinderen van een jaar of 7. Ook zij moeten hun Engels oefenen. Onder het goedkeurend oog van de juf geeft ze voor het eerst van haar leven Engelse les. Omdat ze zich met haar 1.78 meter sowieso al heel lang voelt hier en bij deze kleintjes nog veel meer, is ze maar op haar hurken gaan zitten. En verdwenen tussen de schooluniformpjes.

En nee, ze hoefden helemaal geen geld, ze vonden het gewoon heel erg leuk om met ons mee te lopen en hun Engels te oefenen…
1 opmerking:
Eindelijk heb ik je bloq gevonden!
Leuk reisverslag met enkele voor ons zeer herkenbare plekken en situaties, zoals die bij de spoorrails.....
Groetjes, Wil.
Een reactie posten