zaterdag 14 maart 2015

Ik mantelzorger? Nee toch?


Deze is niet helemaal geschreven voor mijn eigen webblog. Ik schreef het verhaal op verzoek van Zozijn dat zich intensief gaat bezighouden met 'informele zorg'. Het is ook te vinden op de website van Zozijn.
 
Mijn 28-jarige dochter Merette woont in mei 2015 tien (!) jaar bij Zozijn. In een huis, amper een kilometer bij ons eigen huis vandaan. Met 24-uurszorg, wat betekent dat alle zorg voor haar bij Zozijn ligt. Dan mag ik me mezelf geen mantelzorger noemen toch?

Ongeveer elk tweede weekend is Merette van vrijdagmiddag tot zondagmiddag bij ons. Dat is gezellig. Samen dvd’s kijken en natuurlijk naar de Voice of Holland, lekker met papa op de bank. Kijken wij naar The Voice als ze er niet is? Nou nee, maar ze vindt het zo leuk. Die weekenden zijn redelijk afspraakvrij, want ónze afspraken zijn voor haar meestal niet zo interessant. Dus passen we ons – met liefde – aan.
Met feestdagen plannen we niet te veel: Merette is immers bij ons? Dan ga je niet op zoek naar een leuke oudejaarsavondparty of een paar dagen weg. En als gezegd: het is heel gezellig om haar in huis te hebben.

Ze gaat met ons op reis. Bijvoorbeeld naar Oeganda. Als René en ik daar een rondreis maken, blijft zij een paar dagen bij haar oudste zus (die er woont), want dagen hobbelen in een bus is niet echt aan haar besteed. De rest van de reis passen we voor een deel aan, aan wat Merette leuk vindt en aankan. Als we niet naar Oeganda gaan, proberen we een paar dagen iets anders leuks met haar te doen.
Met enige regelmaat bezoeken we concerten: de Toppers, Frans Bauer, Jan Smit. Het zijn heerlijke avonden, waarop ik met hart en ziel geniet van mijn genietende dochter. Je doet haar geen groter plezier dan haar mee uit eten te nemen of mee voor een dagje Efteling of dierentuin. Zonder haar kwam ik daar vast op dit moment niet.

Bezoekjes aan de (huis)arts, de kapper, de orthopedisch schoenmaker, het regelen van een begeleiderspas OV, het kopen van kleding, van cadeautjes voor een Sinterkerstviering van haar huis, korfbal of een verjaardag, een halve dag op pad voor haar korfbalcompetitie, het bespreken van haar zorgplan,  haar bankzaken, het wassen van haar kleding, ik doe het allemaal. En dan heb meer dan de helft nog niet genoemd.

Nogmaals: ik doe het allemaal met liefde. Ik ervaar het niet als mantelzorg, maar als allemaal dingen die er ‘gewoon’ bij horen. Maar die ik voor de zussen van Merette natuurlijk allemaal niet meer doe. Die hebben namelijk hun eigen leven. Ik ook: ik heb een drukke baan, veel vrijwilligerswerk en oh ja, ook nog hobby’s. En ik kom altijd tijd te kort.

Misschien heeft dat laatste te maken met het feit dat het er toch aardig op lijkt dat ik wel mantelzorger ben?

 
 
 
En de fotograaf? Dat is Charles Keijser. Hij maakt dit mooie plaatje van Merette en mij (en nog wel een paar). Ik ben absoluut fan van zijn foto's!