Deze is niet helemaal geschreven voor mijn eigen webblog. Ik schreef het verhaal op verzoek van Zozijn dat zich intensief gaat bezighouden met 'informele zorg'. Het is ook te vinden op de website van Zozijn.
Mijn 28-jarige
dochter Merette woont in mei 2015 tien (!) jaar bij Zozijn. In een huis, amper
een kilometer bij ons eigen huis vandaan. Met 24-uurszorg, wat betekent dat
alle zorg voor haar bij Zozijn ligt. Dan mag ik me mezelf geen mantelzorger
noemen toch?
Ongeveer elk tweede weekend is Merette van vrijdagmiddag tot
zondagmiddag bij ons. Dat is gezellig. Samen dvd’s kijken en natuurlijk naar de
Voice of Holland, lekker met papa op de bank. Kijken wij naar The Voice als ze
er niet is? Nou nee, maar ze vindt het zo leuk. Die weekenden zijn redelijk
afspraakvrij, want ónze afspraken zijn voor haar meestal niet zo interessant. Dus
passen we ons – met liefde – aan.
Met feestdagen plannen we niet te veel: Merette is immers
bij ons? Dan ga je niet op zoek naar een leuke oudejaarsavondparty of een paar
dagen weg. En als gezegd: het is heel gezellig om haar in huis te hebben.
Ze gaat met ons op reis. Bijvoorbeeld naar Oeganda. Als René
en ik daar een rondreis maken, blijft zij een paar dagen bij haar oudste zus (die
er woont), want dagen hobbelen in een bus is niet echt aan haar besteed. De
rest van de reis passen we voor een deel aan, aan wat Merette leuk vindt en
aankan. Als we niet naar Oeganda gaan, proberen we een paar dagen iets anders
leuks met haar te doen.
Met enige regelmaat bezoeken we concerten: de Toppers, Frans
Bauer, Jan Smit. Het zijn heerlijke avonden, waarop ik met hart en ziel geniet
van mijn genietende dochter. Je doet haar geen groter plezier dan haar mee uit
eten te nemen of mee voor een dagje Efteling of dierentuin. Zonder haar kwam ik
daar vast op dit moment niet.
Bezoekjes aan de (huis)arts, de kapper, de orthopedisch
schoenmaker, het regelen van een begeleiderspas OV, het kopen van kleding, van
cadeautjes voor een Sinterkerstviering van haar huis, korfbal of een
verjaardag, een halve dag op pad voor haar korfbalcompetitie, het bespreken van
haar zorgplan, haar bankzaken, het
wassen van haar kleding, ik doe het allemaal. En dan heb meer dan de helft nog
niet genoemd.
Nogmaals: ik doe het allemaal met liefde. Ik ervaar het niet
als mantelzorg, maar als allemaal dingen die er ‘gewoon’ bij horen. Maar die ik
voor de zussen van Merette natuurlijk allemaal niet meer doe. Die hebben
namelijk hun eigen leven. Ik ook: ik heb een drukke baan, veel
vrijwilligerswerk en oh ja, ook nog hobby’s. En ik kom altijd tijd te kort.
Misschien heeft dat laatste te maken met het feit dat het er
toch aardig op lijkt dat ik wel mantelzorger ben?
En de fotograaf? Dat is Charles Keijser. Hij maakt dit mooie plaatje van Merette en mij (en nog wel een paar). Ik ben absoluut fan van zijn foto's!