vrijdag 28 september 2012

Desmond Tutu Dinner


Vrijdagavond kijk ik met heel veel plezier naar de College Tour, waar Desmond Tutu – onder leiding van Twan Huys –  vanuit de Burgerzaal in het Deventer Stadhuis, de studenten als belangrijkste boodschap meegeeft: ‘Durf te dromen! Laat je idealen niet verdwijnen door de cynische oudjes, maar maak je dromen waar!’ Zijn vrolijke giechel maakt dat je om hem moet lachen.
Ik geniet daarna nog even na van de viering van die middag die door DRTV wordt uitgezonden.


Een keer zap ik langs een nieuwsuitzending en zie verontrustende berichten uit het dorpje Haren. Ik zap door; vandaag wil ik het even niet weten!

Zaterdag is dan de dag van het diner. Er is een kledingvoorschrift: Tenue de Ville. Ik ben nog even bang geweest dat ik in gala zou moeten (waar haal ik op zo’n korte termijn in ’s hemelsnaam galakleding vandaan in mijn maat???), maar gelukkig: Tenue de Ville kan ik aan: letterlijk en figuurlijk!
 
 
Op de uitnodiging staat dat we uiterlijk om kwart voor zeven in de Bergkerk moeten gaan, daarna gaan de deuren dicht.
Dat betekent dus dat ik inderdaad niet naar de Brink kan waar Desmond Tutu honderden toegestroomde mensen toespreekt en bloemen legt bij het monument van Albert Schweitzer. Ik hoor (en zie later op DRTV) dat hij een prachtige toespraak houdt. Belangrijkste boodschap: deel wat je hebt: als je dood ben en je meldt bij Petrus aan de hemelpoort met alles wat je in je leven aan materiele zaken hebt verzameld pas je simpelweg niet door de poort. Dus: Share, share, share!

Ik kan me daar zó in vinden: heb ik niet net in Oeganda nog weer gezien hoe hard onze hulp nodig is? Wij hebben het zo ongelooflijk goed in Nederland (en heus ik weet wel dat dat niet voor iedereen geldt, maar echt, de meeste mensen hebben niks te klagen…), daar kunnen we echt van delen!
In mijn Tenue de Ville laat ik met naar de Bergkerk brengen. Gelukkig zijn er al meer mensen van de ‘Gemeentetafel’. De tafels zijn prachtig gedekt.

 
Barbara Gwanmesia zingt opnieuw ‘How great thy art’ en het klinkt in de Bergkerk net zo mooi als gisteren in de Lebuinus.


Kort na zeven uur komt Desmond Tutu binnen, als altijd krijgt hij een staande ovatie. Barbara zingt Nkosi Sikelele; het Zuid-Afrikaanse volkslied. Alweer een kippenvelmoment.

Het is aan onze tafel, met drie wethouders, de burgemeester en zes vertegenwoordigers van organisaties die in Deventer actief zijn op het gebied van de Millenniumdoelen buitengewoon gezellig. We genieten van het heerlijke eten, prima wijn en natuurlijk het programma. Ik voel me heel bevoorrecht om hier te mogen zijn.
Twan Huys gaat in gesprek met Harold Robles, de oprichter van het Medical Knowledge Institute, een organisatie die ‘onze westerse kennis over gezondheid en hygiëne wil delen met hen die deze kennis niet hebben’. (Da’s toch wat we bij Bulungi ook een beetje doen? )
Robles is een groot bewonderaar van Albert Schweitzer en heeft er voor gezorgd dat zijn beeld in Deventer staat. Maar bovenal is hij degene die zijn vriend Desmond Tutu naar Deventer heeft gehaald.

Tutu krijgt uit handen van Commissaris van de koningin Ank Bijleveld-Schouten de koninklijke onderscheiding van Commandeur in de Orde van Oranje Nassau. ‘Baie, baie dankie’, is zijn reactie.
 
 
Om een uur half tien is zijn energie op en verlaat hij onder een staande ovatie de Bergkerk.

 
Nee, ik heb geen foto van ons samen, ik heb hem ook niet de hand geschud. Maar wat was het bijzonder om hem van zo dichtbij mee te mogen maken. Hij zit in mijn hart: deze grote, kleine man!
 

dinsdag 25 september 2012

Prayer for justice, joy and peace


 
Vrijdag 21 september. Gewapend met de poster van Bulungi  en een paar  zonnebloemen (want er is gevraagd of iedereen een bloem mee wil nemen) sta ik om 11 uur bij de Lebuinuskerk voor de viering met Desmond Tutu.  Als de poster hangt zoek ik een plekje in de kerk. Gelukkig is het nog niet heel druk zodat Roosmarijn bij me kan zitten. Het is - nu het nog ruim meer dan een uur duurt voor de viering begint - gezellig in de kerk: er zijn veel bekenden.

Om kwart voor 12 zit de zijbeuk nog niet vol: zouden de berichten dat er heel veel belangstelling is voor de viering mensen zo hebben afgeschrikt dat velen ervan hebben afgezien om te komen?
Gelukkig is dat niet zo: een half uur later is de kerk afgeladen. Zo hoort het.

Het is bijna half een; de fotografen staan op een kluitje klaar om een eerste plaatje van de aartsbisschop te schieten. Dat is ze vast niet gelukt; hij komt binnen te midden van een grote groep mensen en is zo klein, dat je hem bijna over het hoofd ziet!

 
Het altaar is vol: met vertegenwoordigers van de Katholieke kerk, de Protestantse kerk, de Islam, het Jodendom en de Humanistische stroming. En niet te vergeten natuurlijk de man waar het vandaag allemaal omdraait: aartsbisschop Desmond Tutu. Zijn openingsgebed zegt alles wat hij uitstraalt: met al onze verschillen is er zo veel om te delen en te vieren!
 
 
Here, in this house,
we have come
with all our differences,
seeking
common ground.
Let us take time
for each other,
for there is so much
to share and celebrate!

De Kameroense Barbara Gwanmesia zingt ‘How great thy art’. Wát een stem en wát een expressie. Dat kan alleen een Afrikaanse!

 
De vertegenwoordigers van de vier grote religies en het humanisme zingen over en verhalen van gerechtigheid, vreugde en vrede. Vier geloofsovertuigingen, vier windstreken: Desmond Tutu brengt ze samen.

 
Waarom kunnen wij dat hier in de kerk met 1200 mensen wel in grote eensgezindheid en kunnen we dat niet overal op de wereld?
 

zondag 23 september 2012

Desmond Tutu komt naar Deventer


Het is een paar weken geleden als ik hoor dat Aartsbisschop Desmond Tutu naar Deventer komt. De man die ik, net als Nelson Mandela, mateloos bewonder. Om zijn liefde voor mensen, maar vooral ook om zijn moed in de (niet altijd vreedzame) strijd tegen Apartheid.

Ik heb nooit begrepen hoe het kan dat mensen elkaar minder(waardig) vinden vanwege hun huidskleur. Ik wil het ook niet begrijpen; of je nu blank, zwart, bruin, geel of rood bent (of iets er tussen in); je bent een mens.

Net zomin als ik begrijp (of wil begrijpen) dat mensen elkaar veroordelen vanwege een religie; van mij mag iedereen geloven (of niet) wat hij wil en wat bij hem of haar past.

Daarmee sluit ik niet mijn ogen voor verschil in cultuur: geen mens hoeft mij te vertellen hoe ik mij moet kleden, ik vind dat man en vrouw samen (als ze samen zijn) tot een taakverdeling moeten komen waarbij ze zich goed voelen en nee, ik heb geen goed woord over voor mannen die hun seksuele ‘rechten’ opeisen zonder respect voor de vrouw en zonder na te denken over de gevolgen.

Ik sluit ook mijn ogen niet voor het gevaar van fundamentalisme: iedereen die uit naam van het geloof meent te kunnen onderdrukken, martelen en moorden of probeert andere mensen te dwingen een geloof aan te nemen heeft iets niet goed begrepen: in Koran, Bijbel en Thora worden  liefde en verdraagzaamheid gepreekt en ook de andere religies en het humanisme willen niet anders.

Desmond Tutu is (emeritus-) Anglicaans aartsbisschop (en dus ‘gewoon’ getrouwd, vader en opa, moeten ze in de katholieke kerk ook weer eens invoeren) en heeft zich als priester jarenlang ingezet voor de strijd tegen Apartheid in de tijd dat Mandela en zijn kameraden dat niet konden doen omdat ze gevangen zaten. De Zuid-Afrikaanse regering durfde dat met priesters niet aan, hoewel het hem ook niet gemakkelijk werd gemaakt. Terecht krijgt hij voor zijn verdiensten de Nobelprijs voor de Vrede. Na het officiële eind van de Apartheid weet hij met zijn Waarheids- en Verzoeningscommissie een burgeroorlog te voorkomen.

Nog steeds laat hij zijn stem horen: hij protesteert tegen de ongelijke verdeling van welvaart in de wereld, pleit voor de instandhouding van fondsen voor ontwikkelingssamenwerking en maakt zich hard voor goede gezondheidszorg in Zuidelijk Afrika via zijn banden met het Medical Knowledge Institute en onder het motto: Preventie door Educatie.

De Desmond and Leah Tutu Legacy Foundation deelt zijn denk- en levenswijze en bewaart zijn boodschap voor de generaties na ons.

Voor mij is zijn komst naar Deventer een niet te missen gelegenheid om hem ‘in het echt’ te zien. Desmond Tutu zal namelijk vrijdag 21 september een viering bijwonen in de Lebuinuskerk. Bulungi krijgt de vraag om een poster op te hangen in de Lebuinuskerk; Deventer wil graag de grote betrokkenheid van inwoners bij projecten over de hele wereld laten zien aan de bezoekers van de viering. Dat betekent dat ik in elk geval verzekerd ben van een plekje in de ongetwijfeld volle kerk!
 

Zaterdag de 22e legt hij bloemen bij het beeld van Albert Schweitzer op de Brink. Nog een mogelijkheid om hem te zien. Heel stiekem droom ik ervan hem de hand te kunnen schudden (graag met een fotograaf in de buurt…)

Een paar dagen voordat het bezoek plaatsvindt krijg ik een telefoontje van het stadhuis. Burgemeester Andries Heidema belt met de vraag of ik al plannen heb voor zaterdag? Jawel, naar de Brink dus. ‘Nou’, zegt hij, ‘misschien moet je dat maar skippen. Want ik wil je graag uitnodigen om aan de tafel van de Gemeente Deventer te komen zitten bij het diner in de Bergkerk ter ere van Desmond Tutu…’

Whow…ik weet even niet wat ik zeggen moet. Maar JA, ik ruil de Brink graag in om daar aanwezig te zijn! Nog nooit ben ik met een uitnodiging zo blij geweest!
 
 
 

 

 

zondag 16 september 2012

Korfbal


Sinds de zomer van 2011 kunnen sporters met een verstandelijke beperking ook korfballen in Deventer. Devinco is – samen met Special Heroes en de Deventer Sportploeg – begonnen met het geven van trainingen.
Daar moeten foto’s van komen op de website van de Deventer Sportploeg en dus bezoeken we een training. Ik neem Merette mee. Ze zit al jaren op gymnastiek, maar is er een beetje op uitgekeken. Ik wil wel graag dat ze twee sporten blijft doen. Maar een balsport? Ik weet het niet… Motorisch is de jongedame niet heel erg handig. Aan de andere kant: het is wel g-sport. En een teamsport. Vooral dat laatste spreekt me aan.
Dus gaat ze mee. In trainingspak en op sportschoenen (altijd een probleem, omdat geen enkele schoen haar goed past en goed zit, ze heeft natuurlijk niet voor niets speciaal voor haar gemaakte, orthopedische schoenen).
Er worden leuke spelletjes gedaan met de bal, en tot mijn verbazing komt ze daarbij heel goed mee. Tot mijn nog veel grotere verbazing ziet ze kans om drie keer de bal in de korf te gooien. Een keer kan toeval zijn, twee keer heel veel mazzel, maar bij drie keer mag ik toch denken dat ze het gewoon kan?

 
 
 
Om een lang verhaal kort te maken: ze vindt het leuk! En dus gaat ze elke week; van ongeveer april t/m september buiten op het veld, de rest van het jaar in de zaal. De eerste trainingen zijn nog op een avond dat er verder niemand op het veld is, maar in de zomer van 2012 trainen ze tegelijk met de andere korfballers van Devinco. Dat maakt het precies tot wat we bij de Deventer Sportploeg zo graag willen: sporters met een beperking die sporten tussen de ‘gewone’ sporters, bij een ‘gewone’ sportvereniging. Iedereen is enthousiast en als Devinco zijn jaarlijkse ‘Hennie Ebelerdag’ organiseert met allerlei activiteiten voor de leden zijn de g-sporters van harte welkom. Ze hebben een superleuke dag.

De Special Olympics 2012 komen te vroeg om een team af te vaardigen, maar we hopen natuurlijk in 2014 wel mee te doen. (Dat wordt nog een lastige voor Merette, want je mag – en kan – maar aan een sport mee doen…)

Op zaterdag 15 september heeft Devinco opnieuw een feestelijke dag: er worden nieuwe kunstgrasvelden in gebruik genomen. Dat wordt gevierd met een Open Dag, veel leuke activiteiten, wedstrijden en.. . de eerste wedstrijd voor het g-team.
Ze spelen tegen Atalanta uit Apeldoorn. Devinco komt een speler te kort, maar dat is geen probleem, er doet gewoon iemand van de tegenstander mee.
Allemaal zijn we een tikje nerveus: zouden ze er iets van maken? Atalanta lijkt veel meer ervaring te hebben. Gelukkig mag er gecoacht worden in het veld. Dat is handig, want zo kan je nog eens iemand zeggen waar hij moet gaan staan, of juist dat-ie moet gaan lopen.








Twee keer 25 minuten moeten ze spelen. En de eerste helft gaat prima. Tot mijn verbazing zie ik Merette verdedigen, af en toe een bal vangen en ook weer afspelen. Lopen zal ze nooit te veel, dat blijft lastig met haar slechte enkels. Maar ze doet heel erg haar best, net als haar teamgenoten. De eerste helft blijft het 0-0.
Dan komt de tweede helft. En is ineens te zien dat ze niet heel veel ervaring hebben. En een tikje te conditie te kort komen: ze zijn moe!! Atalanta profiteert door vijf keer te scoren.
Na de wedstrijd geven ze elkaar allemaal een hand en roepen dingen als: ‘Dankjewel’,  ‘Leuk gespeeld’, en ‘Het ging goed hoor!’ Om vervolgens met de beide teams gezellig op de foto te gaan.

 
Dan wil Merette wel naar huis. Ze is echt moe en valt in de auto in slaap.
En dan moet ze van mij ook nog zwemmen vanmiddag…

Meer foto's van de wedstrijd.

maandag 3 september 2012

‘Dames en heren, we hebben een klein technisch probleem…’


Het is 2 augustus en we staan op het vliegveld van Kigali (Rwanda) onze tussenstop op weg naar Entebbe als deze mededeling door het vliegtuig klinkt.

Meteen heb ik een déja vu gevoel. Mijn gedachten gaan terug naar 22 oktober 2005, de eerste keer sinds jaren dat we met zijn tweetjes op vakantie zijn. Merette woont net een paar maanden in haar eigen huis en is er niet blij mee dat papa en mama zonder haar weg gaan. Maar we beloven dat we zondag de 22e terug zijn en dat we dan meteen bij haar op bezoek komen.

Het loopt totaal anders, want als we in het vliegtuig zitten klinkt daar de boodschap: ‘Dames en heren, we hebben een klein technisch probleem…’

Het is het begin van een vertraging van 50 uur. Na 3,5 uur in het vliegtuig te hebben gezeten worden we naar een hotel gebracht. En vervolgens is er… niets. Geen informatie, niemand van de KLM te bereiken en zelfs in Amsterdam weten ze van niks.

Van een schadevergoeding wil de KLM niet weten (ze noemen het overmacht)  en als eindelijk de Europese Verordening die recht geeft op schadevergoeding (want een technische storing valt niet onder overmacht) er door is, is het voor ons te laat.

In Kigali probeer ik me nog even voor te houden dat het ons vast geen twee keer overkomt, maar helaas… het scenario dat zich ontrolt lijkt verdacht veel op dat van zeven jaar geleden. Na ongeveer een half uur wordt de mededeling herhaald: er is contact opgenomen met Amsterdam en alles wordt in het werk gesteld om het probleem te verhelpen en binnen een half uur horen we meer. Na een half uur dezelfde boodschap, en na een volgend half uur weer.

Uiteindelijk zitten we drie uur in een bloedheet vliegtuig en blijkt het technisch probleem niet op te lossen. De bedoeling is het vliegtuig te repareren en het de volgende avond na de reguliere KLM-vlucht van die dag naar Entebbe te laten vliegen.
Leg Merette maar eens uit dat er vandaag niets meer komt van een ontmoeting met haar zussen…

We bellen (er zijn al de nodige sms’jes heen en weer gegaan) naar Renate en Roos dat we echt niet komen. Ze staan met een grote auto (voor zes grote koffers en tassen en onze handbagage) al uren op het vliegtuig te wachten. De chauffeur maakt zich zorgen om zijn geld, maar dat hoeft niet; hij kan er niks aan doen en als we morgen komen betalen we hem  gewoon nog een keer. Rekening moet dan maar naar de KLM…

We moeten het vliegtuig verlaten, visa regelen en worden – met al die bagage  – in een busje naar een hotel gebracht. Daar vragen we om een drie persoonskamer omdat Merette wel bij ons moet slapen. In eerste instantie lijkt dat lastig, maar uiteindelijk beloven ze ons kamers met een tussendeur. Met alle spullen gaan we naar boven. En dan… rollen we van de ene verbazing in de andere. We hebben inderdaad een tussendeur. Maar de ene kamer blijkt een suite. Een zitkamer met een enorm bankstel, een schrijf/eettafel en een enorme flatscreen TV. Via een hal met een hoeveelheid kasten waar – als we alles zouden uitpakken – onze totale bagage niet terug te vinden zou zijn, komen we in een enorme slaapkamer.

Via een tussendeur in de zitkamer komen we in een ‘gewone’ tweepersoonskamer voor Merette (die overigens eigenlijk vindt dat zij wel in dat enorme bed in de suite mag slapen). Een ding is zeker: zo’n kamer krijgen we nooit meer!
 





 

Maar 100 keer liever hadden we nu in Jinja in het huis bij Renate en Roosmarijn gezeten. Dat laten we maar niet te veel merken om het voor Merette niet al te ingewikkeld te maken. Tegen een uur of drie liggen we in bed.

De volgende dag zal er om een uur of tien iemand komen van de KLM. Maar… (goh, ook al zo bekend) er komt niemand. Er wordt veel heen en weer gebeld door een aantal reizigers en uiteindelijk komt er iemand van de KLM in het hotel vertellen dat hij niets te vertellen heeft.  Misschien kunnen we ’s middags vliegen met Rwanda Air, maar misschien ook niet. Mogelijk ’s avonds met het ‘eigen’ toestel (na de reguliere vlucht van die dag), maar mogelijk ook niet. Ja, we komen die dag wel naar Entebbe. Is dat zeker? Nou nee, eigenlijk niet….
 
Ik zeg tegen Merette dat ze wel even mag zwemmen. Dat wil ze niet. Daaruit kan ik afleiden hoe moeilijk de situatie voor haar is: als ze niet wil zwemmen, is er iets echt niet in orde. Toch houdt ze zich nog steeds heel stoer.
  

 

Uiteindelijk wordt gezegd dat we voor half drie meer weten. Ongeveer elk half uur wandel ik naar de receptie, maar telkens  valt er niets te melden. Als ik er tegen half drie (minder dan een half uur nadat ik er voor het laatst ben geweest) weer kom staan er ineens mensen uit te checken. Want we gaan vliegen! Waarom heeft niemand me gewaarschuwd?

Hals over kop sleuren we alle bagage weer naar beneden (niet heel handig hoor, want aan Merette heb je in dit geval niet veel). Als we beneden komen zit  bijna iedereen al in de bus. Er staat een flinke rij mensen bij de balie om de extra kosten (van bijvoorbeeld een glaasje wijn) af te rekenen en het schiet voor geen meter op. Ik sluit aan, terwijl René probeert de bagage veilig in de bus te krijgen. Als dat er in zit, gaat de bus weg. Wat nu? Ik besluit de sleutel van de kamer dan maar achter te laten op de balie en mee te gaan. Vervelend dat ik nu mijn rekening niet kan betalen, maar ik wil toch echt mee naar het vliegveld!

Na een warm en hectisch uurtje is alle bagage weer ingecheckt en kunnen we naar een vliegtuig van Rwanda Air. Vanwege de Ebola uitbraak in Oeganda dragen alle bemanningsleden handschoenen…
 
 
Om een uur of vijf bellen we Renate en Roos; we zitten in het vliegtuig en het lijkt er op dat we nu toch echt gaan vliegen. Zij vertrekken met de auto vanuit Jinja naar Entebbe.

Om een uur of zeven komen we aan op Entebbe. Als we een visum hebben geregeld en met alle bagage door de douane zijn kijken we reikhalzend uit naar de meiden. Die zijn er niet… Ze zitten muurvast in het drukke vrijdagverkeer in Kampala en staan twee uur stil. Het duurt dus nog ruim anderhalf uur voor Merette eindelijk haar zussen in de armen kan sluiten…